Urbanistički planovi grada Čakovca

Počeci prostornog planiranja u Međimurju sežu u razdoblje nakon Drugog svjetskog rata, kada je 1948. izrađen prvi važniji plan – Direktivni regulacijski plan Čakovca pod vodstvom Josipa Seissela. Plan je usmjerio razvoj grada prema zapadu i sjeveru te postavio temelje budućeg širenja, urbanizacije i zaštite od poplava.
Nakon poplava 1960-ih godina započinju veći zahvati poput regulacije Trnave, isušivanja Globetka i stvaranja retencije, a 1964. donosi se Generalni urbanistički plan Branka Vasiljevića. On predviđa integraciju prigradskih naselja, širenje grada južno od pruge, industrijske zone na istoku i zapadu te razvoj stambenih područja.

Veliki preokret događa se 1974. osnivanjem Odjela za urbanizam u Čakovcu, čime prostorno planiranje prelazi na lokalnu razinu. Rezultat rada Odjela je Urbanistički plan Čakovec 2000 iz 1976. godine – prvi cjeloviti lokalni urbanistički plan strateškog karaktera. Plan definira razvoj grada na 1 177 ha, s naglaskom na funkcionalnu organizaciju, kvalitetno stanovanje, prometno rasterećenje, industrijski rast i zaštitu okoliša. Naglašena je važnost zelenih površina, drvoreda, parkova i očuvanja šuma, kao i zaštita kulturne baštine, posebno područja Starog grada Zrinskih.

Plan je predvidio dvije industrijske zone, razvoj sportsko-rekreacijskih i stambenih sadržaja te preciznu raspodjelu javnih funkcija. Iako se preseljenje tvornice MTČ iz centra nije ostvarilo, plan je uvelike doprinio uređenju i identitetu Čakovca kao „grada u zelenilu“.

Urbanistička politika iz tog razdoblja isticala se koordinacijom stručnjaka, kvalitetnim upravljanjem prostorom i izbjegavanjem bespravne gradnje. Humanistička načela plana, usmjerena na skladan i kvalitetan život građana, zadržala su svoju vrijednost i izvan tadašnjih političkih okvira.